نامه

مرا ببخش

نمیتوانم ببوسمت چونکه دندانهایم پوسیده است و تعفن دهانم تو را آزار خواهد داد

نمیتوانم با تو قرار بگذارم چونکه اتوموبیلی ندارم که تو را به کنار خود بنشانم و خاطرت را مسرور سازم و حتی پولی برای کرایه تاکسی و بلیت اتوبوس هم.. 

نمیتوانم برایت نامه ای بنویسم چونکه من هرگز پای به کلاس درس نگذاشته ام و حروف الفبا را نیاموخته ام و اگر میبینی با کلماتی چند سخن میگویم این غم نان بوده که قدرت تکلم تقاضای تکه ای نان و یا دستمزدی اندک در برابر تلاشی طاقت فرسا به من بخشیده است

نازنینم. نمیتوانم به تو بگویم دوستت دارم زیرا دوست داشتن در طبقه ی فرودست ما همانقدر جانفرساست که تحمیل شکم گرسنه ی دیگری برای سیر نمودن . 

فرق میان من و تو تفاوت روز است و شب سیاه..

مثل رنگ پوستمان مثل رنگ بختمان ...